Geoteknik mühendisliği tarihinin bu döneminde gelişmelerin çoğu Fransız mühendis ve biliminsanları tarafından gerçekleştirilmiştir. Klasik öncesi dönemde bütün önem istinat duvarlarında zemininin göçmesine neden olan yanal toprak basıncına verilmişti. 1776 yılında yayınlanan meşhur makalesinde Fransız biliminsanı Charles Augustin Coulomb (1736-1806) istinat duvarları ve zemin arasında ki kaymanın pozisyonunu hesaplamaya çalışmıştı. Analizinde Coulomb sürtünme kanunları ve zeminlerin kohezyonunu kullandı. 1820 yılında Coulomb'un çalışmalarının özel durumları Fransız mühendis Jacques Frederic Francais (1775-1833) ve mekanik profesörü Claude Lois Marie Henri Navier tarafından incelendi. Bu özel durumlar eğimli dolgular ve yapının üzerine gelen ek yük gibi durumlardı. 1840 yılında, Jean Victor Poncelet (1788-1867), ordu mühendisi ve mekanik profesörü; Coulomb'un teorisini istinat duvarlarında yanal basıncın büyüklüğünü grafik metotlarla belirleyerek geliştirdi. Poncelet ayrıca zemin sürtünme açısı için ilk defa sembol kullandı. Ayrıca sığ temeller için taşıma gücü teorisini oluşturdu. 1846'da mühendis Alexandre Collin (1808-1890), dolgular üzerine çalışmalar yaptı. Collin bütün durumlarda göçmenin mobilize kohezyonun zemin kohezyonunu geçtiği anda gerçekleşmesini teorileştirdi. Ayrıca gerçek göçme yüzeylerinin sikloid kavislerinden belirlenebileceğini gözlemledi.
Zemin Mekaniği Faz I Dönemi genellikle Glasgow Üniversitesi profesörü William John Rankine'in (1820-1872) ilk yayını ile bitmiş kabul edilmektedir. Bu çalışmada zemin basıncı ve zemin kütlelerinin dengesi hakkında dikkate değer bir teori oluşturulmuştu. Rankine'in teorisi Coulomb'un teorisinin basitleştirilmiş haliydi.
Hiç yorum yok :
Yorum Gönder
Yorumlar